Aforizma të eruditëve grekë dhe romakë: Për bukurinë.

 


Bukuria është dhuratë e Zotit.
Aristoteli
*
Bukuria individuale i hap rrugën njeriut, më tepër sesa një rekomandim.
Aristoteli
*
Sigurisht që bukuria është një dhuratë e mirë e Zotit, por duket se vetë Zoti mendoi se kjo, bukuria pra, nuk është ndonjë e mirë e madhe, përderisa ai e dha atë edhe tek njerëz të liq.
Shën Agustini
*
Në çastin që një vajzë fillon e nuk ka më ndrojtje dhe nuk skuqet më, atëhere ajo ka humbur pjesën më tërheqëse dhe më fuqiplotë të bukurisë së vet.
Grigori i 1-rë, shek 6-të
*
Të lutem o Zot, më bëj të bukur përbrenda.
Sokrati
*
Bukuria e stilit, e harmonisë, e hijeshisë dhe e një ritmi të mirë, varen nga thjeshtësia.
Platoni
*
Njësoj si mund të gabojë një mëndje kur ajo gjykon nën veprimin e pijes së verës, ose një sy, kur ai sheh në errësirë, ashtu mund të gabojë edhe një shpirt, kur ai është i dehur prej një bukurie.
Ovidi
*
Njoh dikë që kur pa një grua me një bukuri goditse, ju lut Krijuesit për të. Duket pra se pamja e saj e ndriçoi atë burrë, që t'i drejtohej Zotit me përdëllim.
Shën Joan Klimakus, shek. 7-të
*
Ç'ka është e bukur është e mirë dhe, kush është i mirë, shpejt do të konsiderohet edhe si i bukur.
Safo
*
Asgjë e bukur nuk është e bukur, po qe se shikohet nga të gjitha këndvështrimet.
Horaci
*
Kur në mesnatë kandili shuhet,
të gjitha gratë, kanë një bukuri që s’thuhet.
Plutarku





Për një çast, gjatë luftës së gjatë dhe të lodhshme të Trojës, turma e Akejve e grumbulluar, para mureve të pamposhtur të qytetit, në një gjëndje dëshpërimi dhe të pashpresë, kërkonte të kthehej në atdhe, duke hequr kështu dorë njëherë e mirë, prej qëllimit të dyfishtë, d.m.th. prej rimarrjes së Elenës së bukur të rrëmbyer prej Trojanëve dhe pushtimit të qytetit më të famshëm mbi dhe.
E pra, në një çast të tillë, Odisea me zgjuarsinë dhe elokuencën e vet, përmbys gjithë situatën.
Sikur Akejtë të ishin kthyer në atdhe dhe Troja të mbijetonte, ndoshta sot, gjithë bota mund të ishte krejt ndryshe !!!



Fjala e Odisesë.

Parabola e gjarpërit dhe
e të nëntë harabelave.

 

 ..............................................................

Kështu pra u veprua, në takimin mes ushtarëve,
dhe pastaj Odisea prijës, i nderuar, i parë mes të parëve.
u bë gati të flasë, një fjalim të zjarrtë.
Me skeptrin në dorë Athinaja hyjni, pranë i qëndronte,
e transformuar si kasnec, që heshtjen vendoste,
kërkonte ajo që ushtarët të pushonin, të bëhej qetësi,
me qëllim që fjalët e Odisesë, t’i dëgjonte mirë çdo njeri:

“O mbret, i biri i Atreas! -
Thirri Odisea.
Duket, se ushtarët që nga pas, po i heq,
kanë vendosur, që në turp të të zhytin, si mos më keq,
të të bëjnë objekt, për përfolje, për tallje ngado,
të pafytyrë nëpër botë, nëpër mbretër kudo.
Duket se harruan besën, fjalën që ata dhanë,
aty në sheshin e Argosit, para se të niseshim kur thanë,
se nuk do të ktheheshin, prapa në atdhe,
pa shtënë në dorë Trojën, me muret gjer në re.
Dëgjoi tani pra, si njëri tjetrit i ankohen,
dëgjoi si përpiqen të ikin, në atdhe të largohen,
shih pra si bëjnë, si fëmijë lotojnë,
si gratë e veja, që për burrat vajtojnë.

Vërtet!
Kush nga ne, nuk e di,
se nuk është aspak, për t’u dyshuar,

se mundimi tonë këtu, le për të dëshiruar,
se nuk mjafton, ç'ka arritëm,
dhe kjo gjë edhe zemrën e lëndon,

madje, ndokë edhe e dekurajon.
Dihet se edhe detari, që me varkën e vet të fortë,
kur vjen dimri, dhe në det, mbyllet, larg nga kjo botë,
mes detit të fryrë, plot tallaze, edhe ai aty mërzitet,
dhe rri e mendon, ëndërron, të takojë gruan s’i pritet.
Sikur edhe për një muaj, larg saj të qëndrojë,
rëndohet, i duket, sikur është e kotë që të rrojë.
Vërtet dhe ne, që mbetëm këtu, nëntë vite të mëdha,
jemi mërzitur, pikëlluar dhe hidhëruar, sa s’ka.
Këtu në anijet me vela, presim dhe rëndohemi,
kuptohet se njerëz jemi, normale është të ankohemi.
Por besoj, 
se është pa vend dhe plot turpësi,

që të dergjesh, kaq shumë, në pritmëni,
dhe pastaj,
të kthehesh me duar bosh, si budallaj.
 
O miq! O trima ushtarë!
Tregoni durimin, e një sedre të vrarë.

Duroni dhe pak, sa të shohim të qartë,
nëse profecia, e Kalhandës gojartë,
vërtet do t’plotësohet,
apo do të përgënjeshtrohet!?
Dhe ju të gjithë e dini, të gjithë e pranoni,
që Mira e vdekjes, s’u preku, kur u nisët,
në luftë të shkoni.
E mbani mend, në Aulidë, ç’ndodhi, besoj u kujtohet,
sikur t’ishte dje, a pardje, kur lajmi nisi të njoftohet,
se flota e Akejve, u mblodh të nisej,
që Troja e Priamit, në shqetësime të vithisej.
Eh, atëhere, a u kujtohet!?
Dhurata e kurbane, bëmë sa s’numërohet.
Perëndive në altare, u gjakosëm gjënë e gjallë,
rreth burimit, me ujë të freskët, të rrallë,
poshtë një rrapi madhështor, të bukur, të lartë,
aty ku gurgullonte, ujët e kristaltë.
Aty pikërisht, u shfaq shënja e vërtetë,
gjarpëri i tmerrshëm, me kurriz të kuqëremtë,
që Zeusi i Olimpit, e nxorri në dritë,
kur doli prej altarit dhe në rrap, zu të hipë.
Por ndërkaq, në një degë aty lart, në majë të rrapit të vjetër,
poshtë gjetheve, kish një fole, ku zhvillohej një jetë tjetër.
Tetë harabela, të vegjël cicëronin, lodronin,
me nënën bashkë, nëntë shpirtra numëronin.
Që të tetë të vegjlit, gjarpëri i madh i gëlltiti,
erdhi rrotull, nënë e gjorë, qau, cicëriti.
Por më kot.
Edhe nënën gjarpëri, e hëngri kur dega u përkul,
e kapi ai zogun, u hodh, mbi të u sul.
Kështu pra teksa e mjera nënë, të vegjlit kërkonte, Parabola_e_gjarperit
me cicërima, rreth e rrotull, qante e vajtonte,
shkoi dhe ajo pra, gjithë familja, që nëntë numëronte.

Mbasi ndodhi kjo e papritur, kjo gjëmë,

Zeusi në gur, e ktheu, këtë gjarpër me shënjë.
Ne të gjithë aty, mbetëm pa gojë, të hutuar,
ç’ishin këto ngjarje, që s’kishin të shpjeguar?
Ç’ishin këto që po ndodhnin, aty në të shenjtin altar,
teksa luteshim që gjithçka, të na shkonte, sa më mbar?”
Kalhanda, profeti, mori fjalën dhe tregoi,
ngjarjet e çuditshme, njëpërnjë na i tha, na i sqaroi.
“Përse u hutuat, thirri ai, përse çuditeni,
Zeusi i dërgoi, këto shënja, që të përgatiteni.
Kjo ditë prej kujtesës, kurrë s’do tu largohet,
tetë zogjtë e vegjël dhe nëna po të numërohet,
nëntë bëjnë, që gjarpëri i gëlltiti,
dhe ju për nëntë vite, Zeusi u përgatiti,
që të luftoni,
dhe Trojën me rrugë të gjëra, do ta fitoni,
vitin e dhjetë.
Kjo do të ndodhë! Kjo do të jetë!”
Këto tha Kalhanda, që parashikimet i dalin.
Ndaj u bëj thirrje që kthimin ta ndalim,
këtu qëndroni, o Akej pulpëmbushur, kockëfortë,
o gjakësorë,
derisa Trojën e madhe të Priamit, ta shtiem në dorë!”

.................................................................................

Shqipëroi
Ilia V. Ballauri

Mashtrimi_i_Trojes

 
Lexoni gjithashtu / More Articles :

» BK/LA - Skicë - Unter dem Linden (Nën bliret)

Skica e mëposhtme i dedikohet S.T.I. dhe neteve me aromë bliri të Korçës, në qershor, sidomos atyre, të shumë e shumë viteve më parë.Sytë plot rrudha të plakës që shkëlqenin prej ngazëllimit u mbushën me lot teksa këndonte me zë të ulët, këngën e njohur gjermane “Unter dem Linden” me muzikë të Shubertit. Me shaminë e...

» BK/LA-Hist. letrave shqipe:P.Kolvc., "Lasgushi më ka thënë" (pj.2 Shkrimtari dhe teknika e shkrimit)

(Vazhdon: shih dhe pjesën 1-rë e cila flet për mendimet e L. Poradecit për kulturën botërore)Ja tani dhe disa mendime të Lasgushit, për shkrimtarin dhe teknikat e shkrimit, të kapura dhe të shënuara duket me plot mprehtësi, prej P. Kolevicës gjatë orëve që të dy kalonin bashkë duke diskutuar për letrat.*Vetëm sakrifica,...

» BK/LA - Anakreonti - Natën sikur isha i shtrirë.

Poezi nga Anakreonti, shek. 6-të para Kr., zgjodhi dhe shqipëroi Ilia V. Ballauri.Natën sikur isha i shtrirë,Mes qejfeve, thell’ i përpirë,Mes shtrojash, ngjyrë të kuqe,Mes bukuroshesh, si burbuqe.Sikur un’ ngjisja, me perëndinë,Dhe s’kisha lidhje, me njerinë,Sikur më puthnin, më shtrëngonin,Vajzat, që në mënd më shkonin.

» BK/LA - Muzika - Mbi prof. e muzikës, Thoma Nasi (1892 - 1964).

(Hulumtuesit e jetës së tij, ndër të tjera shkruajnë edhe këto.)… Thoma Nasi apo Nashi, siç e njohin bashkëfshatarët mbiemrin e tij, lindi në fshatin Dardhë të Korçës më 2 mars 1892. Në moshën dymbëdhjetë vjeçare si shumë të rinj të tjerë të krahinës së tij, Nasi emigroi fillimisht në Greqi dhe më vonë në Shtetet e...

» BK/N - Biologji - Poezi : Vargje kushtuar një fare.

Fara! Ky pra ish qëllimi i gjethes, për të rrënja punoi,Ky pra ish qëllimi i lulëzimit, për të lulja flërtoi,Kjo farëzë pra, është fruti i fundmë, jeta vetë,Kjo bucelëzë e çuditshme e forcës, enigmë përjetë!Për të rrënja thithi, për të burbuqi çeli dlirë,Botë, brenda botës, brenda botës, përfshirë.Kjo pra është...

Share