Fernando António Nogueira de Seabra Pessoa, ose shkurt, Fernando Pessoa (1888 - 1935) konsiderohet si një nga shkrimtarët më të mëdhenj të shekullit të 20-të për gjithë botën, dhe një nga shkrimtarët më të mëdhenj portugezë për të gjitha kohërat. Ai ish një poet, një kritik, përkthyes, mendimtar, eseist, tepër elegant, i thellë, misterioz, filozofik, i kuptueshëm e i pakuptueshëm dhe admirohet sot veçanërisht, në të gjithë botën.Ja disa copëza nga bota e tij shpirtërore.
*
….
A ka një lule vërtet bukuri?
A ka një frut vërtet bukuri?
Jo! Këto kanë vetëm formë dhe ngjyrë.
Dhe ekzistencë.
Bukuria është emri i një diçkaje që nuk ekziston,
është ajo që unë mendoj, për shkak të kënaqësisë që ndjej.
….
*
Lehtë, lehtë, shumë lehtë,
shumë lehtë vjen këtu një fllad,
dhe po ashtu lehtë kalon.
Ndërsa unë,
unë, nuk di seç mendoj në këtë çast,
madje as nuk dua që ta di.
*
Si njerëz që jemi, jemi që të gjithë qënie të vdekshme, por me një kohëzgjatje jetese të përcaktuar. ÂÂÂ Kush më të gjatë dhe kush më të shkurtër. Disa vdesin kur vdesin, disa të tjerë jetojnë diçka më tepër në kujtesën e të tjerëve, të atyre pra që i njohën ose të të dashurve të tyre, disa të tjerë mbeten në kujtesën e kombit të vet, disa të tjerë ja dalin mbanë të jetojnë në mbarë epokën e qytetërimit kur jetuan dhe janë fare pak ata, që kapin nga njëri skaj në skajin tjetër rrymat e qytetërimeve të ndryshme.
Sido që të jetë, që të gjithë i përrethon errësira e kohës, e cila në fund të fundit i mund të gjithë, të gjithë pra i gllabëron uria e humnerës së pafundme që quhet kohë, … të mendosh që të përjetësohesh nuk është veçse një dëshirë dhe të mendosh, të mbetesh përgjithmonë, është të mashtrosh vetveten.*
Jeta është një lëmsh që e ka mbështjellë dikush dhe ka kuptim vetëm po ta shpështjellësh atë dhe ta shtrish në gjithë gjatësinë e vet apo edhe, ta rimbështjellësh atë mirë.
*
Jetën e mendoj sikur jam në një han, ku më duhet të qëndroj aty derisa të vijë të më marrë karroca e humbësisë. Nuk e di se ku do të më shpjerë, nuk di, nuk di gjë.
*
Ora e murit është vendosur diku në thellësi, aty mes orendive të tjera. Çdo gjysmë ore ajo troket, troket thatë dhe pa shprehje. Gjithçka është po aq, po aq e thellë, po aq e thatë, po aq e errët, po aq e ftohtë!
*
Janë të bekuar ata që jetën e tyre nuk ja besojnë asnjë njeriu!
*
Po qe se zemra do të kish mundësi të mendonte, ajo do të kish ndaluar së rrahuri.
*
Të gjithë njerëzit janë të veçantë, pra janë përjashtime të një rregulli që nuk është. Pra nuk ka rregulla.
*
Vlera e gjërave nuk qëndron në atë sesa ato zgjatin, por në intesitetin me të cilin ato ndodhin dhe shprehen. Është kjo arsyeja që ka momente të paharruara dhe njerëz të veçantë.
*
Çuditem, nëse mund të përfundoj dot ndonjë gjë. Çuditem dhe vuaj. Instikti im për perfekten, më pengon që të përfundoj diçka, madje mundet që më pengon edhe për të filluar diçka. Por duket, se kam kënaqësi dhe kuturis për të filluar diçka. Ajo ç’ka unë arrij, duket se nuk është një produkt i një dëshire të vullnetshme, por i një dëshire që më rrëmben. Filloj një vepër duke mos patur forcë që të paramendoj dhe përfundoj një të tillë, sepse nuk kam kurajo të shkëputem prej saj.
Shqipëroi: Ilia V. BallauriÂÂÂ
Shqipëroi: Ilia V. BallauriÂÂÂ
Lexoni gjithashtu / More Articles :
» BK/SHJT - Folklor - Th. Mitko: Djalli dhe i biri
Djalli me të birin ishin duke udhëtuar nëpër botë. Në rrugë e sipër kalojnë pranë një fshati i cili dukej se ndodhej në ditë të gëzuara. Dëgjoheshin nga larg këngë, kërcime, vallëzime e gëzime. Duke parë këtë gjëndje, djalli i tha të birit, - Leri mos i ngacmo, leri të gëzohen-. I biri i djallit u përgjegj, - Dakord,...
» MZ - Vargje erotike bizantine: "Gërsheti i mplakur"
Përse m’i përbuz të dobtat flokë,të mplakura, bërë gërshet me zor në kokë?Përse,m’i përbuz sytë që prej lotëve më janë zbutur,më janë tretur, më janë errur, më janë futur?Eh, këto pra lulëzojnë tani, me dhimbjen time,tallen, më përqeshin, ushqehen me shqetsimet.Ato janë shënja të plagëve, të shigjetave, të...
» BK/LA - Μbi tekstin e këngës, "Muaj i Majit"
Teksti i këngës me këtë titull, i kësaj kënge të njohur prej të gjithëve ne, është shkruajtur rreth një shekull më parë nga Mihal Gramenoja.Duke e lexuar atë me kujdes, nuk mund të mos admirosh, romantizmin, lirizmin dhe erotizmin e këtij korçari të nderuar, që shumëkush e njeh më tepër, për përdorimin e pushkës dhe...
» BK/SHJT - Folklor - Mihal Gora (c1700 - 1790): Poema e zisë së bukës në qarkun e Korçës, v. 1740
I (1 - 4)Ati ynë, që në qiell lart qëndron, mos kujto, se goja më gabon,mos kujto se flas pa menduar,mos më paragjyko, pa m’dëgjuar,hidhërim të fortë, të vërtetë vrer,prej shpirtit, i detyruar do nxjerr.E pafuqishme është fjala, e thatë,nuk ka përmasa, ësht’ frymë e ngratë,nuk mund, të shprehë, të rijapë,ato rrethana...
» BK/LA - Hist. e letrave shqipe: Petraq Kolevica, "Lasgushi më ka thënë, ..." (1.Kultura botërore)
Një ndër librat e veçantë të Petraq Kolevicës, i cili një pjesë të mirë të tyre, m'i ka dhënë me autograf, është dhe, “Lasgushi më ka thënë … (Shënime nga bisedat me Lasgush Poradecin)”, v. 1992. Për P. Kolevicën nga Korça, ndonëse jemi breza të ndryshëm, ai më i vjetër dhe unë më i ri, ruaj një vlerësim...
| Share |