Dikur, gjithë lecka veshur,
Shtrënguar trupit, për të qeshur,
Vëthë druri, i vareshin veshit,
Fukarallëk, që dukej sheshit.
Prej mburoje, shum’ të vjetër,
Kish nxjerrë, lëkurë të djegur,
Brez për mezin, e kish bërë,
Dhe me të, një jet’ të tërë.
Miqësi, kish me furrxhesa,
Me zuzare, jabanxhesa,
Ky pra, që po dëgjoni,
Ish zotni, Qir’ Artemoni.
Bënte jetë, si aman o zot,
Njeri bosh, që rronte kot,
Hante dru, bam-bum çdo herë,
Me kamxhik, si derr i mjerë.
E godisnin, si hajvan,
Prej drurit’, s’gjet kurr’derman,
Gjer dhe leshn’ e kok’s i hoqën,
Ja shkulën, ja ç’rrënjosën.
Mir’ e ke, por dil të shoh’sh,
Artemonin, kokë bosh,
Të birin, e Kikisë ,
Të përtallurin, e njerëzisë.
Në karroca, ngjitet zbret,
Karroca, që mëndja s’ta pret,
Noton në luks dhe në flori,
Vëthët e tij, si mban njeri.
Eh! Si erdhi, rrotull rrota,
Po çuditet, gjithë bota,
Mban umbrellë, prej fildishti,
Artemoni?!
Që se zinte, kush për bishti!
Nxjerre nga:
Anakreonti
shqiperoi: Ilia V. Ballauri,
bot. Uegen, 2010,
248 faqe me ilustrime.