Përse m’i përbuz të dobtat flokë,
të mplakura, bërë gërshet me zor në kokë?
Përse,
m’i përbuz sytë që prej lotëve më janë zbutur,
më janë tretur, më janë errur, më janë futur?
Eh, këto pra lulëzojnë tani, me dhimbjen time,
tallen, më përqeshin, ushqehen me shqetsimet.
Ato janë shënja të plagëve, të shigjetave, të goditjeve,
janë frut i pagjumësisë, i ankthit, i kllapitjeve.
Po!
Vërtet që po më varet lëkura po më bie,
rrudhat e qafës po më shtohen pa pikë shije,
por dije!
Sa më tepër,
zjarri që kam në gji, tërbohet dhe të thotë ty :
– Më ndiz! –
Aq më fort më bie trupi,
mplakem dhe freskinë, dhimbja ma rrufis.
Prandaj më mëshiro,
të lutem më gëzo, më lehtëso,
dhe pastaj ke për të parë,
sesi trupi im, do të lulëzojë si më parë,
dhe flokët që s’pushojnë së thinjuri,
do të shkëlqejnë së ndrituri.
Paulus Silentiarius
shek. 6-të pas Kr.
Shqipëroi: Ilia V. Ballauri
P. Silentiarius ishte poeti bizantin më i dëgjuar i shek. 6-të, por për fat të keq, rreth tij dihen pak gjëra. Kështu për të dihet vetëm se, në oborrin e perandorit Justinian, ai kish funksionin e lartë të Silentiariusit (ruajtësit të qetësisë), pra funksionin e kryeshambellanit (mes tridhjet të tillëve). Thuhet pastaj, se ai rridhte nga një familje fisnike dhe se kish një erudicion të gjërë. Ai njihet si autori i 79 epigramave lirike dhe erotike, një prej të cilave është edhe e mësipërmja.