MZ - Aforizma: Nga filozofia amerikane.




“…Nuk mund t’i jepni forcë të dobtit, duke dobësuar të fortin.

*
Nuk mund të ndihmoni punonjësin, duke shkatërruar punëdhënësin.

*
Nuk mund të përkrahni vëllazërimin mes njerëzve, duke inkurajuar luftën e klasave.

*
Nuk mund të ndihmoni të varfërin, duke shkatërruar të pasurin.

*
Nuk mund të përforconi karakterin dhe kurajon e njeriut duke dekurajuar inisiativën dhe pavarësinë e tij.

*
Nuk mund të ndihmoni dot njerëzit, duke bërë për ta, ato që ata mund dhe duhet, t’i bëjnë vetë…”

Një deklaratë e presidentit amerikan
Abraham Linkoln në
Kongresin Amerikan më 1860


 

 Për herë të parë, nuk ka qënë njeriu por perënditë që kanë dashuruar vjedhurazi duke shkelur besën bashkëshortore, kështu thonë mithet dhe kështu thotë Homeri, tek rapsodia e 8-të e Odisesë.
Perëndia e bukurisë femërore, e dashurisë, e të shtriturit në shtrat, Afërdita (ose Venusi, për latinët), e pa përmbajtur për aktet erotike, ishte martuar me perëndinë e zjarrit, e artit të punimit të metaleve, me mjeshtrin e çalë me krahë të forta dhe këmbë të shtrembëra, pra me Hefestin (ose Vullkanin, për latinët).
Kjo hyjneshë e joshur prej perëndisë së luftës, Arit (Marsit, për latinët), prej bukurisë së trupit të tij, forcës, burrërisë, dhe ky, i çmëndur nga trajtat  e saj, zjarri epshor që ajo rrezatonte, vendosin pra të dy të shtrihen fshehurazi, në shtrat. Afërdita pra të shkelë besën bashkëshortore dhe Ari, të pushtohej me gruan e tjetrit.
Dhe tek ishin zhveshur dhe përqafuar, të perënduar në botën e kënaqësive, ja sesi u zunë në flagrancë prej Hefestit.
Këtë ngjarje tek eposi i Odisesë, e këndon me lirë një rapsod tek pallati i Nausikës, ku ishte i ftuar Odisea. Le ta dëgjojmë.

 

Perëndia Hefest zë me rrjeta Afërditën,
bashkëshorten e vet,
tek dashuronte fshehtazi me perëndinë Ari.
8/7 (vargj. origj. 266 – 298)


Dhe ja rapsodi, filloi ligjërimin e këndshëm duke i kënduar,
dashurisë mes Arit dhe Afërditës kurorëbukur,
ngjarjet me lirë duke i shoqëruar,
kur këta, vjedhurazi u shtrinë për herë të parë, u shtrënguan,
në krahët e njëri tjetrit u pushtuan,
aty, tek pallatet e Hefestit.
Shumë dhurata ofroi Ari,
për t’ia arritur qëllimit, për të bërë qejf,
për të çnderuar shtratin, e Hefestit mbret.
Por Dielli që si shpëton gjë, që shikon gjithandej, gjithçka,
menjëherë sa i pa,
të shtrihen të papërmbajtur, fshehurazi të dy bashkë,
ia dërgoi Hefestit, të rëndën, të hidhurën mandatë.
Kur ky mësoi këtë lajm të tmerrshëm, të shëmtuar,
vendosi të hakmerrej rëndë
dhe shkoi në atelienë e tij, plane të këqia në mëndje duke bluar.
Nxori dhe vuri një kudhër masive,
mbi bangon ku punonte përditë,
dhe filloi aty të sajojë rrjeta-kapëse të forta,
që nuk çaheshin,
nuk shqyheshin dot, që çdo force i duronin, pa frikë.
Dhe pasi kurthin kështu përgatiti,
i tërbuar prej marazit, zëmërimit për Arin, më nuk priti,
por shkoi në dhomën, ku gjendej shtrati i fjetjeve bashkëshortore
dhe ngriti,
shtroi këtu tek këmbët dhe në vende të tjera, rrjeta të tilla rrethore.
Ngriti shumë rrjeta-gracka, duke varur edhe sipër mbi shtrat,
të holla këto sa fijet e merimagës,
që nuk i dallonin dot, as nga afër, as nga larg,
as sytë e perëndive të amëshuara,
aq me djallëzi dhe finesë, ishin të punuara.
Kështu mbasi shtroi rreth shtratit gjithë kurthin e vet,
bëri sikur gjoja iku,
në Limnosin e bukur, të cilin e desh më tepër se çdo qytet.
Ndërkaq nga ana tjetër edhe Ari me të artat, të luftës paisje,
i ruhej me kujdes dhe priste.
Ky menjëherë sa mori vesh,
se u largua prej shtëpie Hefesti, ky mjeshtër i paarritshëm,
mendoi se i erdhi çasti i volitshëm,
dhe ja, i përfshirë prej pasionit,
zjarrit që Afërditë-Kithera kurorëbukur, ia ndizte gjithë epsh,
rendi të futej në dhomën, e perëndisë Hefest.
Hyjnesha aty,
sapo ish kthyer prej birit të Kronit, Zeusit kryeperëndi
dhe rinte e ngrehur, gjithë joshje në pritmëni.

Ari duke hyrë, e kapi për dore dhe i tha:
“E dashur, eja të shkojmë të shtrihemi në shtrat,
Hefesti nuk është, me siguri do të shkonte larg,
në Limnos, tek zë-ashëprit Sintianë.”

Kështu i tha ai, perëndeshës që digjej gjithë dëshirë,
me të në shtrat, për tu shtrirë.
U shtrinë dhe me njëri tjetrin u pushtuan,
por rrjetat-gracka të perëndisë qëllimthellë, vepruan
dhe i lidhën, trupat e tyre të kolmë.
Nuk mundnin dot,
prej tyre të çliroheshin, nuk kishin ku të shkonin,
nuk mundeshin dot as të lëviznin,
nuk kishin asnjë mundësi të shpëtonin,
dhe kështu e kuptuan, se ishin zënë në grackë.



Shqipëroi: Ilia V. Ballauri ©






Ari dhe Afërdita në rrjetën e Hefestit.
Alexandre Charles Guillemot, 1827.

 
Lexoni gjithashtu / More Articles :

» MZ - Filozofia e lashtë kineze: Për të varfërit edhe era bën dallim vepron e sillet e pamëshirshme.

 Dikur në Korçë kam dëgjuar një të vërtetë, sesi shumë kohë më parë, një i varfër, i pa ngrënë, tek endej rrugëve, veç të tjerash edhe prej erës së marrë i rrahur dhe i munduar, të ketë thënë:“Fry moj erë fry! Shpirtin e një fukaraj do të marrësh!”Thuhet gjithashtu se në anën tjetër të qytetit tonë, një i...

» MZ - Poezia: K. Kavafi, "Qirinjtë"

Konstandin Kavafi, lindi dhe vdiq në të njëjtin qytet, në Aleksandri të Egjiptit (1863 – 1933). Lindi dhe vdiq në të njëjtën ditë më 29 prill. Ishte fëmija i nëntë i Petro Kavafit, tregëtarit të madh të pambukut, në Egjipt i cili origjinonte në thellësi prej një familjeje të vjetër greke bizantine nga Kostandinopoja....

» BK/LA - Safo: Të lutem Zonjë ... - Poezi e recituar dhe e shoqëruar me muzikë.

                                      Safo: "Të lutem Zonjë ... ", Shqipëroi: Ilia V. Ballauri Reciton: Nonda KajnoTi hyjni e përjetshme, ti fronpurpurt, Afërditë,Ti bija rjetgrackë e Perëndisë, më çliro, më zgjidh,Të lutem Zonjë, m’і largo...

» KE7/11- 12 - Mali i Thatë dhe vargjet e Lasgush Poradecit, "Fryn veriu ..."

Mali i Thatë, quhet kështu mbasi me të vërtetë është i thatë. Prej tij nuk rrjedhin burime uji ose këto janë shumë të pakta dhe gjithashtu, nga ky masiv malor, nuk buron asnjë lumë a prrua që të ketë ujë, gjatë gjithë vitit. Mali i Thatë shtrihet në veri të Fushës së Korçës, një pjesë e tij vazhdon edhe matanë kufirit...

» MZ - Gjenetika: J.W.Goethe - Tparet që prej prindërve përftova, ...

 Johann Wolfgang von Goethe (1749 – 1832) konsiderohet si gjeniu i mendimit intelektual modern gjerman. Ai ishte shkrimtar (shkruajti: poezi, prozë dhe dramë), filozof, fizikant, biolog, erudit, etj, ku rrallë dhe, si dikur në botën e lashtë tek ai gërshetoheshin dijet e thella të letrave, me ato të shkencës.Duke lënë mënjanë...

Share