Aforizma të eruditëve grekë dhe romakë: Për bukurinë. |
Bukuria është dhuratë e Zotit. Aristoteli
*
Bukuria individuale i hap rrugën njeriut, më tepër sesa një rekomandim.
Aristoteli
*
Sigurisht që bukuria është një dhuratë e mirë e Zotit, por duket se vetë Zoti mendoi se kjo, bukuria pra, nuk është ndonjë e mirë e madhe, përderisa ai e dha atë edhe tek njerëz të liq.
Shën Agustini
*
Në çastin që një vajzë fillon e nuk ka më ndrojtje dhe nuk skuqet më, atëhere ajo ka humbur pjesën më tërheqëse dhe më fuqiplotë të bukurisë së vet.
Grigori i 1-rë, shek 6-të
*
Të lutem o Zot, më bëj të bukur përbrenda.
Sokrati
*
Bukuria e stilit, e harmonisë, e hijeshisë dhe e një ritmi të mirë, varen nga thjeshtësia.
Platoni
*
Njësoj si mund të gabojë një mëndje kur ajo gjykon nën veprimin e pijes së verës, ose një sy, kur ai sheh në errësirë, ashtu mund të gabojë edhe një shpirt, kur ai është i dehur prej një bukurie.
Ovidi
*
Njoh dikë që kur pa një grua me një bukuri goditse, ju lut Krijuesit për të. Duket pra se pamja e saj e ndriçoi atë burrë, që t'i drejtohej Zotit me përdëllim.
Shën Joan Klimakus, shek. 7-të
*
Ç'ka është e bukur është e mirë dhe, kush është i mirë, shpejt do të konsiderohet edhe si i bukur.
Safo
*
Asgjë e bukur nuk është e bukur, po qe se shikohet nga të gjitha këndvështrimet. Horaci
*
Kur në mesnatë kandili shuhet, të gjitha gratë, kanë një bukuri që s’thuhet.
Plutarku
|
Safo: "Të lutem Zonjë ... ",
Shqipëroi: Ilia V. Ballauri
Reciton: Nonda Kajno
Ti hyjni e përjetshme, ti fronpurpurt, Afërditë,
Ti bija rjetgrackë e Perëndisë, më çliro, më zgjidh,
Të lutem Zonjë, m’і largo hidhërimet, brengat, kllapitë,
Në gji të trishtimit, mos më ler, mos më hidh.
Eja pra, si dikur, më kujto nuk besoj t’më kesh harruar,
Ti thirrjen time kur’ dëgjoje, ti m’vije në të zemrës fole,
Oh, më vije, më qëndronje, prej pallatit tënd duke flutruar,
Me të artën karrocë, ti notoje nëpër re.
Mbrehur mjelmash pendbukura, karroca jote me shpejtësi,
Sulej bujshëm në eterin qiellor, fuqiplot’ dashurisë,
Krahëpërplasur mjelmat, vinin, rreth dheut të errët, t’zi
Mbrinte karroc’e kënaqsisë, lajmëtar’ i dashurisë.
Kur vije rrufe, ti perëndeshë e bekuar,
Ti fytyrë hyjnore, ti dhimbjelehtësuar,
Më pyesje për plagët që prapë, kisha marë,
Ku isha lënduar, a isha dashuruar.
Ti kërkoje të dije ç’gryente thell, shpirtin tim,
Andaj ti më pyesje për brengat, më theshe: “Kë do!”
“Që hyjnesha, për ty k’tu ta sjellë si rob, si shpëtim!”
“Kë do përsëri! Kë do! Mos nguro, më thuaj Safò!”
“Kush të ikën” -më theshe- “tek ty prapë do t’kthehet,”
“Kokëulur do t’të vijë, në gjirin tënd të futet, të qëndrojë,”
“Me dhurata do t’të mbushë, kush t’tuave dhurata, u fshehet,”
“Kush të desh, dhe po mos t’dojë, ty prap’do t’dashurojë!”
Oh, eja tani lëngesat m’і hiq, shpirtin tim lehtëso,
Shërimin më jep, perëndi këtë zemër e shpëto,
Merri ëndrat, dhe si ëndra m’i përmbush, më ndihmo,
E dua! Oh, Zot sa e dua, më ndihmo se s’më do!
Charles Nicolas Rafael Lafond (1774–1835):
Safoja duke kënduar për Homerin, 1824.
Share |
Copyright © 2011 Ilia V. Ballauri
All Rights Reserved.