Aforizma të eruditëve grekë dhe romakë: Për bukurinë.

 


Bukuria është dhuratë e Zotit.
Aristoteli
*
Bukuria individuale i hap rrugën njeriut, më tepër sesa një rekomandim.
Aristoteli
*
Sigurisht që bukuria është një dhuratë e mirë e Zotit, por duket se vetë Zoti mendoi se kjo, bukuria pra, nuk është ndonjë e mirë e madhe, përderisa ai e dha atë edhe tek njerëz të liq.
Shën Agustini
*
Në çastin që një vajzë fillon e nuk ka më ndrojtje dhe nuk skuqet më, atëhere ajo ka humbur pjesën më tërheqëse dhe më fuqiplotë të bukurisë së vet.
Grigori i 1-rë, shek 6-të
*
Të lutem o Zot, më bëj të bukur përbrenda.
Sokrati
*
Bukuria e stilit, e harmonisë, e hijeshisë dhe e një ritmi të mirë, varen nga thjeshtësia.
Platoni
*
Njësoj si mund të gabojë një mëndje kur ajo gjykon nën veprimin e pijes së verës, ose një sy, kur ai sheh në errësirë, ashtu mund të gabojë edhe një shpirt, kur ai është i dehur prej një bukurie.
Ovidi
*
Njoh dikë që kur pa një grua me një bukuri goditse, ju lut Krijuesit për të. Duket pra se pamja e saj e ndriçoi atë burrë, që t'i drejtohej Zotit me përdëllim.
Shën Joan Klimakus, shek. 7-të
*
Ç'ka është e bukur është e mirë dhe, kush është i mirë, shpejt do të konsiderohet edhe si i bukur.
Safo
*
Asgjë e bukur nuk është e bukur, po qe se shikohet nga të gjitha këndvështrimet.
Horaci
*
Kur në mesnatë kandili shuhet,
të gjitha gratë, kanë një bukuri që s’thuhet.
Plutarku





 

 Për herë të parë, nuk ka qënë njeriu por perënditë që kanë dashuruar vjedhurazi duke shkelur besën bashkëshortore, kështu thonë mithet dhe kështu thotë Homeri, tek rapsodia e 8-të e Odisesë.
Perëndia e bukurisë femërore, e dashurisë, e të shtriturit në shtrat, Afërdita (ose Venusi, për latinët), e pa përmbajtur për aktet erotike, ishte martuar me perëndinë e zjarrit, e artit të punimit të metaleve, me mjeshtrin e çalë me krahë të forta dhe këmbë të shtrembëra, pra me Hefestin (ose Vullkanin, për latinët).
Kjo hyjneshë e joshur prej perëndisë së luftës, Arit (Marsit, për latinët), prej bukurisë së trupit të tij, forcës, burrërisë, dhe ky, i çmëndur nga trajtat  e saj, zjarri epshor që ajo rrezatonte, vendosin pra të dy të shtrihen fshehurazi, në shtrat. Afërdita pra të shkelë besën bashkëshortore dhe Ari, të pushtohej me gruan e tjetrit.
Dhe tek ishin zhveshur dhe përqafuar, të perënduar në botën e kënaqësive, ja sesi u zunë në flagrancë prej Hefestit.
Këtë ngjarje tek eposi i Odisesë, e këndon me lirë një rapsod tek pallati i Nausikës, ku ishte i ftuar Odisea. Le ta dëgjojmë.

 

Perëndia Hefest zë me rrjeta Afërditën,
bashkëshorten e vet,
tek dashuronte fshehtazi me perëndinë Ari.
8/7 (vargj. origj. 266 – 298)


Dhe ja rapsodi, filloi ligjërimin e këndshëm duke i kënduar,
dashurisë mes Arit dhe Afërditës kurorëbukur,
ngjarjet me lirë duke i shoqëruar,
kur këta, vjedhurazi u shtrinë për herë të parë, u shtrënguan,
në krahët e njëri tjetrit u pushtuan,
aty, tek pallatet e Hefestit.
Shumë dhurata ofroi Ari,
për t’ia arritur qëllimit, për të bërë qejf,
për të çnderuar shtratin, e Hefestit mbret.
Por Dielli që si shpëton gjë, që shikon gjithandej, gjithçka,
menjëherë sa i pa,
të shtrihen të papërmbajtur, fshehurazi të dy bashkë,
ia dërgoi Hefestit, të rëndën, të hidhurën mandatë.
Kur ky mësoi këtë lajm të tmerrshëm, të shëmtuar,
vendosi të hakmerrej rëndë
dhe shkoi në atelienë e tij, plane të këqia në mëndje duke bluar.
Nxori dhe vuri një kudhër masive,
mbi bangon ku punonte përditë,
dhe filloi aty të sajojë rrjeta-kapëse të forta,
që nuk çaheshin,
nuk shqyheshin dot, që çdo force i duronin, pa frikë.
Dhe pasi kurthin kështu përgatiti,
i tërbuar prej marazit, zëmërimit për Arin, më nuk priti,
por shkoi në dhomën, ku gjendej shtrati i fjetjeve bashkëshortore
dhe ngriti,
shtroi këtu tek këmbët dhe në vende të tjera, rrjeta të tilla rrethore.
Ngriti shumë rrjeta-gracka, duke varur edhe sipër mbi shtrat,
të holla këto sa fijet e merimagës,
që nuk i dallonin dot, as nga afër, as nga larg,
as sytë e perëndive të amëshuara,
aq me djallëzi dhe finesë, ishin të punuara.
Kështu mbasi shtroi rreth shtratit gjithë kurthin e vet,
bëri sikur gjoja iku,
në Limnosin e bukur, të cilin e desh më tepër se çdo qytet.
Ndërkaq nga ana tjetër edhe Ari me të artat, të luftës paisje,
i ruhej me kujdes dhe priste.
Ky menjëherë sa mori vesh,
se u largua prej shtëpie Hefesti, ky mjeshtër i paarritshëm,
mendoi se i erdhi çasti i volitshëm,
dhe ja, i përfshirë prej pasionit,
zjarrit që Afërditë-Kithera kurorëbukur, ia ndizte gjithë epsh,
rendi të futej në dhomën, e perëndisë Hefest.
Hyjnesha aty,
sapo ish kthyer prej birit të Kronit, Zeusit kryeperëndi
dhe rinte e ngrehur, gjithë joshje në pritmëni.

Ari duke hyrë, e kapi për dore dhe i tha:
“E dashur, eja të shkojmë të shtrihemi në shtrat,
Hefesti nuk është, me siguri do të shkonte larg,
në Limnos, tek zë-ashëprit Sintianë.”

Kështu i tha ai, perëndeshës që digjej gjithë dëshirë,
me të në shtrat, për tu shtrirë.
U shtrinë dhe me njëri tjetrin u pushtuan,
por rrjetat-gracka të perëndisë qëllimthellë, vepruan
dhe i lidhën, trupat e tyre të kolmë.
Nuk mundnin dot,
prej tyre të çliroheshin, nuk kishin ku të shkonin,
nuk mundeshin dot as të lëviznin,
nuk kishin asnjë mundësi të shpëtonin,
dhe kështu e kuptuan, se ishin zënë në grackë.



Shqipëroi: Ilia V. Ballauri ©






Ari dhe Afërdita në rrjetën e Hefestit.
Alexandre Charles Guillemot, 1827.

 
Lexoni gjithashtu / More Articles :

» MZ - Poezia - Homeri: Iliada, Rapsd. II-të, (vargj.orgj., 278 - 332)

Për një çast, gjatë luftës së gjatë dhe të lodhshme të Trojës, turma e Akejve e grumbulluar, para mureve të pamposhtur të qytetit, në një gjëndje dëshpërimi dhe të pashpresë, kërkonte të kthehej në atdhe, duke hequr kështu dorë njëherë e mirë, prej qëllimit të dyfishtë, d.m.th. prej rimarrjes së Elenës së bukur...

» MZ - Fernando Pessoa: Nga bota e ndjenjave të tij.

 Fernando António Nogueira de Seabra Pessoa, ose shkurt, Fernando Pessoa (1888 - 1935) konsiderohet si një nga shkrimtarët më të mëdhenj të shekullit të 20-të për gjithë botën, dhe një nga shkrimtarët më të mëdhenj portugezë për të gjitha kohërat. Ai ish një poet, një kritik, përkthyes, mendimtar, eseist, tepër elegant, i...

» BK/LA - Μbi tekstin e këngës, "Muaj i Majit"

Teksti i këngës me këtë titull, i kësaj kënge të njohur prej të gjithëve ne, është shkruajtur rreth një shekull më parë nga Mihal Gramenoja.Duke e lexuar atë me kujdes, nuk mund të mos admirosh, romantizmin, lirizmin dhe erotizmin e këtij korçari të nderuar, që shumëkush e njeh më tepër, për përdorimin e pushkës dhe...

» BK/LA - Safo, poezi

Ësht’ hero, ësht’ perëndi, kush përball’ të qëndron,Safo, shek. 6-të para Kr.Shqipëroi: Ilia V. BallauriËsht’ hero, ësht’ perëndi, kush përball’të qëndron,Ai burr’, ai trim që me etje dëgjon,Zërin tënd që gulçon, cicëron, belbëzon,Ai burr’ që në sy të shikon, kur ti me shigjeta e shpon.Oh mua, e jotja...

» MZ/ Poezia: Lulja - A. S. Pushkin

Një lule të thatë pa push, pa erë, të shtypur brenda librit sot pashë, dhe ja, një mendim i çuditshëm menjëherë,shpirtin ma përfshiu, ndaj thashë:Kur lulëzoj kjo lule? Ç’pranverë? Ç’maj?Sa kohë? Pse u këput dhe ku?I njohur, i panjohur kush e këputi dhe pastaj, vallë pse e vendosi mes fletëve këtu?T’i kujtojë ndofta...

Share