Aforizma - Jorge Luis Borges |
Gjithmonë paradisin e kam imagjinuar si një lloj biblioteke.
*
Si paradisi ashtu dhe feri më duken si shume, qoftë per të shpërblyer qoftë për të ndëshkuar. Veprimet e njerëzve nuk meritojnë as njërën as tjetrën.
*
Një përkthim asnjëherë nuk është besnik ndaj origjinalit.
*
Të biesh në dashuri, do të thotë të ndërtosh një lloj besimi ndaj një perëndie që një ditë, do të bjerë.
*
Asgjë nuk është ndërtuar mbi gur, të gjitha janë ndërtuar mbi rërë, por ne duhet të ndërtojmë, sikur ndërtojmë mbi gur.
*
Çapitem aq ngadalë, njësoj si dhe ai, që vjen së largu dhe që nuk pret, që të arrijë kurkund.
*
Të pranosh të panjohurat, do të thotë që, të gjitha gjërat të jenë të mundëshme, edhe Zoti edhe Trinia e Shënjtë. Bota që jetojmë është aq e çuditshme sa gjthçka mund të ndodhë dhe mund të mos ndodhë. Duke pranuar të pa njohurën, i jap mundësi vetes të jetoj në një botë më të madhe, më fantastike, në një lloj bote misterioze. Dhe kjo gjë, më bën që të jem më tolerant.
*
Kur vjen fundi, njeriu nuk ka më fantazi dhe imagjinatë, ka vetëm fjalë, fjalë.
|
Safo: "Të lutem Zonjë ... ",
Shqipëroi: Ilia V. Ballauri
Reciton: Nonda Kajno
Ti hyjni e përjetshme, ti fronpurpurt, Afërditë,
Ti bija rjetgrackë e Perëndisë, më çliro, më zgjidh,
Të lutem Zonjë, m’і largo hidhërimet, brengat, kllapitë,
Në gji të trishtimit, mos më ler, mos më hidh.
Eja pra, si dikur, më kujto nuk besoj t’më kesh harruar,
Ti thirrjen time kur’ dëgjoje, ti m’vije në të zemrës fole,
Oh, më vije, më qëndronje, prej pallatit tënd duke flutruar,
Me të artën karrocë, ti notoje nëpër re.
Mbrehur mjelmash pendbukura, karroca jote me shpejtësi,
Sulej bujshëm në eterin qiellor, fuqiplot’ dashurisë,
Krahëpërplasur mjelmat, vinin, rreth dheut të errët, t’zi
Mbrinte karroc’e kënaqsisë, lajmëtar’ i dashurisë.
Kur vije rrufe, ti perëndeshë e bekuar,
Ti fytyrë hyjnore, ti dhimbjelehtësuar,
Më pyesje për plagët që prapë, kisha marë,
Ku isha lënduar, a isha dashuruar.
Ti kërkoje të dije ç’gryente thell, shpirtin tim,
Andaj ti më pyesje për brengat, më theshe: “Kë do!”
“Që hyjnesha, për ty k’tu ta sjellë si rob, si shpëtim!”
“Kë do përsëri! Kë do! Mos nguro, më thuaj Safò!”
“Kush të ikën” -më theshe- “tek ty prapë do t’kthehet,”
“Kokëulur do t’të vijë, në gjirin tënd të futet, të qëndrojë,”
“Me dhurata do t’të mbushë, kush t’tuave dhurata, u fshehet,”
“Kush të desh, dhe po mos t’dojë, ty prap’do t’dashurojë!”
Oh, eja tani lëngesat m’і hiq, shpirtin tim lehtëso,
Shërimin më jep, perëndi këtë zemër e shpëto,
Merri ëndrat, dhe si ëndra m’i përmbush, më ndihmo,
E dua! Oh, Zot sa e dua, më ndihmo se s’më do!
Charles Nicolas Rafael Lafond (1774–1835):
Safoja duke kënduar për Homerin, 1824.
Share |
Copyright © 2011 Ilia V. Ballauri
All Rights Reserved.