Aforizma - Jorge Luis Borges |
Gjithmonë paradisin e kam imagjinuar si një lloj biblioteke.
*
Si paradisi ashtu dhe feri më duken si shume, qoftë per të shpërblyer qoftë për të ndëshkuar. Veprimet e njerëzve nuk meritojnë as njërën as tjetrën.
*
Një përkthim asnjëherë nuk është besnik ndaj origjinalit.
*
Të biesh në dashuri, do të thotë të ndërtosh një lloj besimi ndaj një perëndie që një ditë, do të bjerë.
*
Asgjë nuk është ndërtuar mbi gur, të gjitha janë ndërtuar mbi rërë, por ne duhet të ndërtojmë, sikur ndërtojmë mbi gur.
*
Çapitem aq ngadalë, njësoj si dhe ai, që vjen së largu dhe që nuk pret, që të arrijë kurkund.
*
Të pranosh të panjohurat, do të thotë që, të gjitha gjërat të jenë të mundëshme, edhe Zoti edhe Trinia e Shënjtë. Bota që jetojmë është aq e çuditshme sa gjthçka mund të ndodhë dhe mund të mos ndodhë. Duke pranuar të pa njohurën, i jap mundësi vetes të jetoj në një botë më të madhe, më fantastike, në një lloj bote misterioze. Dhe kjo gjë, më bën që të jem më tolerant.
*
Kur vjen fundi, njeriu nuk ka më fantazi dhe imagjinatë, ka vetëm fjalë, fjalë.
|
Jo vajza e fshatit nuk ka fort magji,
Të fitojë zemrën nuk ësht’ lozonjare,
Veshur fshatçe, as të sillet nuk di,
S’di si thithen vështrimet tinzare.
Syt’ e etur, syt’ lakmues, nuk і josh,
Ësht’ e ngathët, jo nuk di të afrohet,
S’di se tinëz tunikës pak kofsh’ po t’lëshosh,
Rrëzon male, kështjella, çdo zemër rrëzohet.
Nxjerrë nga vëllimi: Safo (vepra e plotë)
Shqipëroi: Ilia V. Ballauri
bot. Uegen, 2008 Tiranë.
Safo: John William Godward
Share |
Copyright © 2011 Ilia V. Ballauri
All Rights Reserved.