Vargje nga: Yehuda Halevi (1074 – 1141), njëri prej poetëve më të mëdhenj të këtij populli, i lindur në Toledo.
Lotët e mi
Ofra, i lan dhe i shpëlan teshat e saj,
tek ujët e lotëve të mi dhe pastaj,
që të thahen ato i nder,
tek dielli që bukuria e saj nxjerr.
Jo! Nuk ka nevojë ajo për lumë, a krua,
ka sytë e mi, më ka mua,
dhe me bukurinë e vet,
asaj s’ka ç’i duhet dielli dhe rrezet që ai qet.
Thinja
Një ditë,
vura re në kokë, një fije të thinjur, të ndritur,
e shkula shpejt, duke nënqeshur i mërzitur,
por ajo më tha:
“Qesh, qesh dhe sillu kështu keq, me mua ti tani,
por së shpejti,
do të shohësh sesi do të qeshin me ty, vëllezërit e mi.”
Pasqyra
Tek sytë e mi shikonte, gjith zjarr i dashuruar,
duart në qafë ja kisha hedhur, ishim përqafuar,
dhe,
në pasqyrim, brenda syve të mi,
ai gjente, shëmbëlltyrën e tij.
Pastaj,
tek sytë e mij të zinj, buzët fort i puthiti,
fort, me një afsh të ndezur, që prej shpirtit e qiti.
Mashtruesi!
Nuk puthi sytë e mij të zinj, jo!
Puthi pamjen, që reflektonin ato.
Shqipëroi: Ilia V. Ballauri