Shqipëroi: Ilia V. Ballauri
Tashmë ajo ndodhet larg, diku, larg Sardit ÂÂÂ në mërgim,
Të sjell nër mend ty dhe lodhet, eh kujtim, eh, dëshpërim,
Të mendon ty, më mendon mua bashkë me ty, të gjitha në vegim,
Se si kaluam bashkë, unë, ajo, dhe ti o shpirti im.
Ç’ka bashk’ kaluam, gjithçka ish magjike, një ëndër vërtet,
Ti ishe hyjni, perëndi, lumtëri, piksynim, ishe jet,
Tek ty në ligjrim, në këngë, në prehr, ajo veç qetsi gjet,
Ti për të ishe bota, gjithësia, dashuria që vret,
Tani ësht’larg, por spikat, ajo prap’, dallon mes vashave t’Lidisë,
Dallon ashtu, siç ndodh, siç ngjet, në muzgun kuqarak,
Siç ndodh në perëndim, kur shkon dielli, і lodhur drejt vetmisë,
Kur trëndafilja hënë del, e kurorzjarrtë, mes hyjeve përflak.
Dallon ajo ashtu, si ndodh kur drita e hënës rrjedhshëm del,
Dhe mbi det shket, mbi dhè buron, mbi lulet me aroma,
Dallon ajo, njësoj si vesa, që і gjallron burbuqet n’zabel
Dhe në jet’ sjell, trifiln’jeshil dhe sythat e njoma.
Ajo vjen rrotull, Attisa ÂÂÂ ime, ta dish se ajo ne na mendon,
Ty të kujton, të ëndëron dhe shpirtn’e saj e ha trishtimi,
Dhimbja e vret, e tret hidhërimi, angushtia e rëndon,
Zëmrën e saj të brishtë e ligështon kujtimi.
Ajo na fton në gji të saj, kërkon qetsi, don të shpëtojë,
Do lumturi, do dashuri, kujtimet t’і shkrijë, t’і largojë,
Por, nata thon’ ësht e pa bes’, rrezik mund t’ dëgjojnë,
Ka mijra veshë, s’ka siguri, në fshehtësi mund të përgjojnë.
Safo frymëzohet prej Erosit.
Angelica Kauffman
(1741 - 1807)