Nektar Tërpo Voskopojari dhe romaku Petronikus,
tregojnë me shëmbuj të ngjashëm,
filozofi të ndryshme, mbi kuptimin e thelbit të jetës.
Në fillim të shek. të 18-të, aty nga vitet ’720 - ’730, një murg nga Voskopoja і quajtur Nektar Tërpo, tepër і ngritur, і cili me sa duket jetën e tij e kaloi fillimisht në Voskopojë e pastaj nëpër një sërë manastiresh si, ai і Skitit të Shën Anas (Mali і Shënjtë), і Shën Naumit (Liqeni і Ohrit), і Shën Prodhromit (Voskopojë), і Ardenicës (Fier), e që duhet të ketë përfunduar në Venecie, ku edhe mund të ketë vdekur, ka shkrojtur në greqisht një vepër mbi besimin kristian të titulluar, “Besimi”, ku paraqet një nivel dijesh, kulturë filozofike në përgjithësi dhe teologjike në veçanti që është për tu admiruar.
Mendohet se kjo vepër (së bashku me veprën e R. Ferreas) është një nga më të shkëlqyerat ndër të gjitha veprat iluministe, të shkrojtura në greqishten e re.
Ndër shumë shëmbuj të përmëndur prej Nektar Tërpos në këtë vepër, lidhur me kotësinë e pasioneve të pangopura të njeriut në jetë, ai sjell edhe këtë shëmbull të mëposhtëm të nxjerrë prej tij, nga filozofia e popullit të madh të Egjiptit të lashtë, për thelbin e jetës.
... Egjiptianët kur argëtoheshin dhe shtroheshin në të ngrëna, mbanin përpara një dru të gdhendur në formën e njeriut të vdekur dhe njëkohësisht varnin sipër tryezës së festës, një fre kali.
Kur argëtimi merrte zjarr njëri prej argëtuesve me zë të lartë thërriste:
“Shikoni! Shikoni! (dhe tregonte të vdekurin), edhe ne (dhe shkulte rrobat e trupit) kështu kemi për të vdekur! Përmbani pasionet e trupit dhe të gjuhës, ashtu si mbajmë kalin për freri…”
*
Gaius Petronius Arbiter (afrs. 27- 66 pas Krishtit) ish një oborrtar i perandorit të njohur romak Neron, që dogji Romën. Petronius mendohet se ka shkruajtur veprën satirike tepër të lexuar në shekuj, “Satirikon”, (madje të vënë në skenë edhe prej Federiko Felinit) ku ndër të tjera përmënd edhe këtë shëmbëll të mëposhtëm, (që përngjet me të mësipërmin), për të argumentuar thelbin e jetës, por tashmë në një kuptim tjetër, sipas filozofisë romake. Le ta dëgjojmë.
… Pas pak na sollën amforat e verës, të mbyllura dhe të vulosura mirë në grykë, me gips.
Etiketat që ato kishin të lidhura dhe të varura këtyre grykave, shkruanin: Verë njëqindvjeçare Falerno prej vreshtit të Opimiut.
Teksa lexuam këto etiketa, Trimalku i ra dorës dhe tha:
“ Shikoni, vera jetokërka më tepër sesa njeriu i mjerë. Ejani të pimë dhe të kërcejmë. Vera është jetë. Po ju hedh verë të mirë e cila është që në kohën e Opimiut. Dje, ndonëse kisha të ftuar mjaft të dëgjuar dhe të shquar, atyre ju hodha verë të një cilësie më të ulët.”
Dhe teksa hanim dhe pinim duke shijuar bollëkun, një skllav solli një skelet njeriu prej argjëndi të bërë në atë mënyrë që gjymtyrët dhe shtylla vertebrore e tij përkuleshin dhe ktheheshin në çdo drejtim. Skllavi e lëvizi skeletin disa herë mbi tryezë dhe ky grumbull i lëvizshëm kockash, formoi lloj-lloj figurash të cilat në bënë përshtypje. Në këtë çast Trimalku tha:
“Mjerë ne! Asgjë nuk qënka njeriu i varfër. Kështu do të bëhemi të gjithë kur të shkojmë në botën e të vdekurve. Jetoni pra, për sa kohë jeni mirë!”…
Përgatiti. Ilia V. Ballauri