Oh! moj pelë, moj thrakiote,
E di un’, se ç’do qafa jote!
Përse, shtrëmbër më vështron?
Pse me shqelma, më largon?

Mos kujto, se un’nuk mundem,
Hipur, mbi ty të tundem,
Di kapistrat, të t’i shkoj,
Të të zbut, të të kaploj.

Di fort mirë, të të bëj zap,
Di prej freri, të të kap,
Di në rrugë, të të shtroj,
Të të hip, të të mbaroj.

Shoh tani, që e qet’ kullot,
Livadhis, si kal’ pa zot,
Kërcen lehtë, qesh dhe lot,
Më atë, që s’të mban dot.

Ke gjetur, ti një kavalier,
Që për hunde, veç e nxjerr,
Kavalier, që s’të hipi kurrë,
Që s’u bë, njëher’ për burrë.