Aforizma të eruditëve grekë dhe romakë: Për bukurinë. |
Bukuria është dhuratë e Zotit. Aristoteli
*
Bukuria individuale i hap rrugën njeriut, më tepër sesa një rekomandim.
Aristoteli
*
Sigurisht që bukuria është një dhuratë e mirë e Zotit, por duket se vetë Zoti mendoi se kjo, bukuria pra, nuk është ndonjë e mirë e madhe, përderisa ai e dha atë edhe tek njerëz të liq.
Shën Agustini
*
Në çastin që një vajzë fillon e nuk ka më ndrojtje dhe nuk skuqet më, atëhere ajo ka humbur pjesën më tërheqëse dhe më fuqiplotë të bukurisë së vet.
Grigori i 1-rë, shek 6-të
*
Të lutem o Zot, më bëj të bukur përbrenda.
Sokrati
*
Bukuria e stilit, e harmonisë, e hijeshisë dhe e një ritmi të mirë, varen nga thjeshtësia.
Platoni
*
Njësoj si mund të gabojë një mëndje kur ajo gjykon nën veprimin e pijes së verës, ose një sy, kur ai sheh në errësirë, ashtu mund të gabojë edhe një shpirt, kur ai është i dehur prej një bukurie.
Ovidi
*
Njoh dikë që kur pa një grua me një bukuri goditse, ju lut Krijuesit për të. Duket pra se pamja e saj e ndriçoi atë burrë, që t'i drejtohej Zotit me përdëllim.
Shën Joan Klimakus, shek. 7-të
*
Ç'ka është e bukur është e mirë dhe, kush është i mirë, shpejt do të konsiderohet edhe si i bukur.
Safo
*
Asgjë e bukur nuk është e bukur, po qe se shikohet nga të gjitha këndvështrimet. Horaci
*
Kur në mesnatë kandili shuhet, të gjitha gratë, kanë një bukuri që s’thuhet.
Plutarku
|
I (1 - 4)
Ati ynë, që në qiell lart qëndron,
mos kujto, se goja më gabon,
mos kujto se flas pa menduar,
mos më paragjyko, pa m’dëgjuar,
hidhërim të fortë, të vërtetë vrer,
prej shpirtit, i detyruar do nxjerr.
E pafuqishme është fjala, e thatë,
nuk ka përmasa, ësht’ frymë e ngratë,
nuk mund, të shprehë, të rijapë,
ato rrethana që Koha e keqe, solli
ato ç’ka dikur KohëShkreta, k’tu volli.
II (5-8)
Nuk kam këtu si qëllim,
që ngjarje të rrëfej, a tregim,
por brezave plot ngashërim,
dua tu them me disa fjalë,
tu them të dinë të kujtojnë,
të dinë dhe mirë të tregojnë,
ato që koha dikur këtu hodhi,
gjthçka që uria na rrëmbeu, na vodhi.
III (9-12)
Nuk dua të përdor ligjërata,
kur ngjarjet, kishin vetëm mandata,
s’kam shprehje të ëmbla, përdëllim,
ç’ka do t’shihni në këtë tregim.
Un’ thjesht, do t’i them, do t’i flas,
gjithçka që do përcjell, do përqas,
me gjuhën, ja kështu si më vjen,
ta kuptojë gjithkush që e ndjen.
IV (13-14)
Kështu pra o zot, me lutje,
historinë e urisë, k’të vuajtje
ndihmën tënde po kërkoj,
të tregoj.
V (15-18)
Në vitin një mijë
e shtatëqindtridhjeteshtatë,
fillimisht u shfaq,
një shënjë e kobshme, e ngratë
që dukej kudo mbi dhe.
Shënja të tjera të këqia,
ngado u shfaqën pastaj,
u paralajmërua, kështu zia
uria, na pushtoi paskëtaj.
VI (19-20)
Në ditën e pestë si hyri, Shën Ëndreu,
një kometë e madhe e zjarrtë, shkëlqeu,
në mbrëmje duke u gdhirë, Shën Koll,
u duk në qiell dhe rrotull u soll.
VII (22-24)
Nga veriu u shfaq një shënjë e ligë,
nga lindja perëndimi, një qiell plot frikë.
Hidhërime dhe kaos për njerëzit, parandillte,
se do të sillte.
VIII (25-28)
Trazirat, shqet’simet, filluan të tronditin,
Moskën, Austrinë dhe Turqi zabitin,
por përshkrimin e tyre, mënjanë po e le,
at’ punë historianët, le ta shohin më nge,
këtu vetëm, kronikën do jap, do t’shënoj,
ç’ka populli ynë gjatë urisë, vuajti e lëngoj.
.........................
(Vazhdon)
Shënim:
Më sipër jepet vetëm fillimi i poemës në fjalë e cila
është shkruajtur në gjuhën greke postbizantine.
Shqipëroi dhe përpunoi me rimë Ilia V. Ballauri, 1999.
Share |
Copyright © 2011 Ilia V. Ballauri
All Rights Reserved.